Rukovodstvo Rudnika uglja Pljevlja, danas se na sva zvona hvali svojim poslovnim potezom, a skriva činjenicu da su od nekada uspješnog državnog preduzeća, od promjene rukovodećeg kadra, postali samo još jedan primjer sistemskog propadanja, kojem su Crna Gora i čitavo društvo izloženi od 30. avgusta 2020. godine.
Da je zaista tako, svjedoče bilansi za prethodnu godinu ovog nekad privrednog giganta pljevaljske opštine. Naime, zabilježeni neto prihod za prošlu godinu iznosio je 43,5 miliona eura, što je pad od 4% u odnosu na prethodni period, ukupni rashodi su iznosili 44,4 miliona eura što je rast od 6%. Potraživanja od povezanih lica iznosila su 11,3 miliona eura, odnosno rast od nevjerovatnih 100%, EBITDA 10,5 miliona eura, tj. pad 47%. Kada tome dodamo da Rudnik zapošljava frapantnih 779 radnika, te da je od dolaska nove vlasti do 31.12.2021. godine zaposleno čak 443, dakle više nego 50 procenata od ukupnog broja zaposlenih, ni ne čudi što je preduzeće ostvarenim neto rezultatom od 4,4 miliona eura, zabilježilo pad od 67%, čemu svakako umnogome doprinosi da troškovi zaposlenih iznose 15,6 miliona eura.
Za ove porazne rezultate, direktor i partijski uhljeb Demokratskog fronta Milan Lekić, mjesečno zarađuje za crnogorske standarde nevjerovatnih 2.760 eura.
Sve ovo ukazuje da je Rudnik uglja od uspješne kompanije, koja je bila faktor stabilnosti crnogorske ekonomije i čitavog kraja, neznavenim pristupom rukovodstva ali prije svega megalomanskih prohtjeva partijskih kadrova i njihovim uhljebljavanjem, došla do toga da joj bude upitna budućnost i dalja perspektiva.
Dragiša Sokić, predsjednik Opštinskog odbora DPS Pljevlja
