Dokle je Rusija spremna da ide
Vojna agresija Rusije na Ukrajinu i bezočnost tog čina, zapanjila je svjetsku javnost, i u fokus političkih elita stavila temu: na šta je sve Rusija spremna u cilju ostvarenja sopstvenih interesa?
Spremnost ruskog državnog rukovodstva da ispuni svoj geostrateški cilj, mjeri se izgubljenim životima hiljada civila, žena, djece, razorenim gradovima, ruševinama, i prizorima koje Evropa nije vidjela u skorijoj istoriji na svom tlu.
Za iole posvećenijeg tumača političkih prilika, geopolitička igra Rusije u našem regionu, odnosno u Crnoj Gori, bila je više nego očigledna, a činom agresije na Ukrajinu, dobila je i novu dimenziju. Rusija je, hibridno i direktno, posredstvom Crkve Srbije i satelitskih političkih partija, novcem i ideologijom, obavještajno, ali i putem svojih medija, godinama snažila svoje prisustvo u Crnoj Gori. Na to smo glasno upozoravali, iako smo i u domaćoj i u inostranoj javnosti, često nailazili na nerazumijevanje, te na tumačenje da se demokratija nadograđuje i unapređuje sporadičnim promjenama odnosa snaga na političkoj sceni. Što samo po sebi nije sporno, kada i vlast i opozicija služe sopstvenoj državi.
Ruski udar na Crnu Goru počeo 2013
Nevolje Crne Gore sa Rusijom počele su još 2013. godine, kada je tadašnji premijer Milo Đukanović prilikom posjete Vašingtonu izjavio da Crna Gora želi da postane članica NATO, što je Ministarstvo vanjskih poslova Rusije okrakterisalo činom neprijateljstva i izdaje Rusije. Iako su za takvo opredjeljenje Crne Gore čuli još 2006. godine, kad je, na sastanku u Sočiju, takođe Milo Đukanović lično saopštio predsjedniku Ruske Federacije Vladimiru Putinu da Crna Gora planira ulazak u NATO, zato što smatra da će to unaprijediti našu stabilnost i bezbjednost. Međutim, ruski politički pritisak na Crnu Goru, dobiće svoju destruktivnu dimenziju 2015. godine, kada su domaće političke snage kojima se upravljalo iz moskovskih centara razapele šatore ispred Skupštine Crne Gore, danima parališući život u Podgorici. Nastavilo se pokušajem nasilnog upada u Parlament sa ciljem da se izvede puč i smijeni legitimna vlast, da bi se finalni pokušaj zaustavljanja učlanjenja Crne Gore u NATO dogodio 2016. na dan parlamentarnih izbora, kada je uz pomoć agenata ruske službe, i u sadejstvu sa obavještajnim centrima iz Srbije, spriječen državni udar i ubistvo premijera Mila Đukanovića.
Crkva Srbije kao promoter ruskih interesa
Hibridni napad na Crnu Goru, doživio je svoj vrhunac 2019. godine kada je pravni akt o slobodi vjeroispovijesti, iskorišćen kako bi se pokrenula crkvena kontrarevolucija sa ciljem promjene državnog poretka i stvaranja teokratske države Crkve Srbije. One iste Crkve koju je rezolucija EP, prije par dana, napokon prepoznala kao promotera Rusije, koja u interpretaciji Crkve Srbije ne predstavlja agresora, već zaštitnicu tradicionalnih porodičnih vrijednosti. Evropski parlamentarci u rezoluciji navode da Crkva Srbije učvršćuje odnos između države i crkve, ali i sije sjeme razdora među lokalnim stanovništvom razvijanjem pristrasnog pisanja istorije i promovisanja antievropskih programa. Upravo na temelju tog malignog uticaja, Crna Gora je promijenila državnu vlast 2020. godine, te lokalnu vlast u gradovima poput Tivta, Kotora, Budve, gdje se spajalo nespojivo. Zato danas svjedočimo potpunoj disfunkcionalnosti lokalne vlasti u te tri opštine, ali i brutalnom partijskom zapošljavanju, gdje prednost imaju oni koji posjeduju uvjerenje da su učestvovali na litijama.
Teokratska antievropska vlada
Nije tajna da su u iščekivanju vjetrova promjena na političkoj sceni, i naši međunarodni partneri prije samo godinu i po pozdravili formiranje Vlade Crne Gore u manastiru, pod dirigentskom palicom Crkve Srbije. Tada smo dobili teokratsku Vladu kao produkt klerikalne kontrarevolucije koju je, valjda je sada svima to jasno, izvela Rusija preko svojih saveznika u Srbiji, Republici Srpskoj i Crnoj Gori, tačnije, preko političkih i crkvenih ekspozitura koje su joj direktno potčinjene. I ta je kula od karata nedavno pala. A nije imala na čemu ni da stoji, jer je jedini kohezioni faktor u njoj bila Crkva Srbije, koju eto dvije godine kasnije EP prepoznaje kao ključnog nosioca uticaja ruskog faktora.
Danas je i laicima jasno, da je nasilno ustoličenje mitropolita Crkve Srbije i hemijski napad ogranka bivše kvislinške vlade na Cetinju, rusko srpski projekat koji je imao za cilj da se Crna Gora stavi pod punu kontrolu, makar i po cijenu prolivanja krvi, a da se za to optuže goloruki Crnogorci, i u krajnjem predsjednik Crne Gore.
Zaustaviti mrežu ruskih dezinformacija u Crnoj Gori
Nekoliko godina kasnije, agresija Rusije na Ukrajinu, pomogla je EU da počne konkretnije da reaguje na destruktivni uticaj Rusije na Balkanu i u Crnoj Gori. I tu se ne smije stati. Crna Gora ima obavezu da uskladi svoju vanjsku politiku sa politikom EU, a u sklopu te obaveze je i obustava distribucije svih medija koji šire ratnu propagandu i manipulacije Kremlja. Više nema mjesta tolerisanju malignog djelovanja proruskih medija u Crnoj Gori, na čije pokušaje destabilizacije naše države odavno upozoravamo.
Civilizacijski je nedopustivo i nehumano, ćutke posmatrati rušenje nezavisne države u Evropi i ubijanje njenih stanovnika, a gore od toga je opravdavati agresiju na nezavisnu državu i učestovati u kampanji širenja dezinformacija koja se plaća ruskim novcem, na kojem je krv ukrajinskih žrtava.
Opomena za evropske snage
Posljednji je trenutak da se zaustavi kompromitacija Crne Gore kao pouzdanog NATO saveznika, i zemlje koja je najdalje odmakla u procesu pridruživanja EU. Agresija Rusije na Ukrajinu je vododjelnica, koja nas upućuje na to da je ovo trenutak kad svi moramo jasno zauzeti stav. Ako je većina građana Crne Gore za pripadnost evropskom vrjednosnom poretku, onda proevropske snage u zemlji, imaju obavezu da se ujedine i stvore uslove da dobijemo vladu i institucije koje će da djeluju, i da štite državu i njene građane.
Andrija Nikolić – član Predsjedništva DPS i poslanik u Skupštini Crne Gore
