Novi žanr jedne opskurne regionalne televizije, predizborni rijaliti “Bitka za Nikšić”, koji u sred Beograda mjesecima okuplja i “bodri divizije” da 14. marta krenu u okupaciju Nikšića, bio je centralni stub nezapamćene kampanje koju je ispaljivala Vučićeva medijska artiljerija.
Svi oni gađali su isti cilj – Mila Đukanovića, predsjednika Crne Gore, koji je na tu funkciju izabran apsolutnom većinom birača u prvom krugu. Opsesija Đukanovićem, koja je sa polja političke borbe prešla na nivo psihološke patologije, biće svakako, jednog dana, tema političkih analiza i savremene političke istorije ovog regiona. Tada ćemo, možda, saznati šta je bio pravi motiv fanatične opsesije crnogorskim predsjednikom, koja teško može da se opravda racionalnim razlozima. Da li je ova besprizorna kampanja rezultat autentične manijakalne mržnje, ili samo nastavak procesa koji nije završen oktobra 2016. kada se na cijelu Crnu Goru gledalo kao na geostrateški plijen, a na Đukanovića kao legitimnu fizičku metu.
“Bitka za Nikšić”, koja se zalaufala iz Beograda, a potom proširila po parohijama “srpskog sveta”, sabrala je sve medijske, političke, i crkvene marionete Aleksandra Vućuća, uključujući armiju njegovih poslušnika, i trbuhozboraca, regrutovanih iz raznih sfera od političara preko sveštenika do novinara i analitičara, u očekivanju novih sinekura, lukrativnih poslova i promocija, danima se poigrava sa zdravim razumom građana. Nijesu zaostali ni drugi mediji, ni Vučićevi aktivisti, od Dodika, preko kosovske Srpske liste, do novog patrijarha SPC.
Poput piona na šahovskoj tabli Aleksandra Vučića, iz dana u dan pokazuju da su spremni ne samo da pogaze svoj, nego da ponize i zdrav razum građana, povezujući tako beogradskog biznismena nikšićkog porijekla, jednog od najistaknutijih ktitora SPC Daku Davidovića, nekadašnjeg finansijera DF, i najveću uzdanicu u borbi protiv Mila Đukanovića, vežu za crnogorskog predsjednika. Samo zato što je odlučio mimo njihove volje da sa svojim pokretom samostalno izađe na nikšićke izbore. Žalosna je slika postrojenih medija, i regrutovanih poslušnika koji su dobili zadatak da građane ubijede da je bijelo crno, a crno bijelo. Navikli smo na posrnulu Politiku, šovinističke Novosti, neonacističke kvazi analitičare, pomahnitale tabloide, ali kada se u svrhu dnevne propagande, kao pojačanje centralnog štaba “Bitke za Nikšić” instrumentalizuje vrh vrhovne religijske organizacije u Srbiji, onda to vodi u žalosni scenario urušavanja svih institucija i principa, koji će imati dugoročne posljedice prije svega po Srbiju.
Za aktere “nikšićke bitke”, Nikšić naravno nije ono što je za nas – svetionik slobodarstva koji je iznjedrio Ljuba Čupića i 46 narodnih heroja, grad čija je hrabrost u literaturi ovjekovječena i u pjesmi opjevana, grad – univerzitetski centar, grad čija je gimnazija iškolovala više od 30 akademika raznih akademija u SFRJ, proslavljenih sportista i kulturnih stvaralaca; mjesto iz koga su ponikli mnogi stvaraoci, značajni ljudi koji su širom bivše Jugoslavije, ali i svijeta, pronosili slavu svoga grada i vrijednosti koje im je Nikšić usadio.
Za političke marodere, i regrutovanu armiju propagandne bitke, Nikšić je plijen koji treba prinijeti na pladanj retrogradnoj, nacionalističkoj i šovinističkoj opsesiji teritorijama i “srpskim svetovima”. Za “Evropski tim za Nikšić”, ali i sve naše sugrađane, ovaj grad je centar građanskog i progresivnog svijeta, grad koji po svim parametrima ima kapaciteta i ljudskih potencijala, da se razvija i gradi, u skladu sa potrebama njegovih građana i njihovih potomaka, i evropskim trendovima.
I na kraju: Nikšić je grad koji se nikada nikome nije dao i predao, pa neće ni 14. marta.
Marko Burić, potpredsjednik OO DPS Nikšić i kandidat za odbornika liste Evropski tim za Nikšić
