Danas su u lokalnom parlamentu Nikšića, zbog neprihvatanja vladajuće većine da u dnevni red zasijedanja Skupštine opštine Nikšić bude uvršćen Predlog „Evropskog tima za Nikšić“ o razrješenju aktuelnog predsjednika Opštine Marka Kovačevića, odbornici Evropskog tima za Nikšić uskraćeni za mogućnost da kao podnosioci tog predloga iskažu razloge podrške tom predlogu.
Kao jedan od odbornika Evropskog tima za Nikšić, tim povodom iznosim lični stav.
PRINCIPIJELNA NEPRINCIPIJELNOST
Svjedoci smo da se na važnim političkim, društvenim i privrednim pozicijama u Crnoj Gori, nalaze i takve osobe koje na različite načine iskazuju nepoštovanje prema njoj kao državi.
Jedna od njih je i Marko Kovačević, predsjednik opštine Nikšić.
On je na tu funkciju, kao eksponent političke grupacije „Za budućnost Nikšića“ (čija je okosnica Demokratski front) koja je na lokalnim izborima u Nikšiću 2021. godine osvojila tek četvrtinu glasova, izabran uz podršku Demokrata i GP URA.
Nakon gotovo dvije godine obavljanja te funkcije, niza neprimjerenih izjava od kojih su neke bile skandalozne, i incidentnih ponašanja, postavlja se pitanje da li Kovačević dostojno djeluje kao predśednik svih građana opštine Nikšić?
Da li ga, danas, u tom svojstvu prihvataju baš svi oni građani koji su glasali za liste čiji su stožeri Demokrate i GP URA?
Da li ga kao takvog doživljavaju i svi oni koji na proteklim izborima nijesu koristili biračko pravo?
Siguran sam da bi danas mnogi od njih, u oba slučaja, dali odrečan odgovor, kao što je takav odgovor dalo 40 posto građana koji su na posljednjim lokalnim izborima glasali za listu „Evropskog tima za Nikšić“.
Sumnje kod mnogih birača – da je on zaista osoba dostojna uloge čelnika opštine, nametnuo je sam Kovačević i prije, a potom ih i aktuelizovao nakon izbora.
Podsjećam da su se u predizbornim obećanjima Kovačevića našle i prijetnje građanima, u konkretnom slučaju onima koji nas informišu o svakodnevnim zbivanjima. Tada je Kovačević izjavio da će – kad dođe na vlast – iz RTV Nikšić biti otpušteno devedeset posto zapošljenih u toj kući.
Ja za tu vrstu najave mobinga kao važnog izbornog obećanja, do tada nijesam čuo.
Kao što je to radio i prije, Kovačević je i nakon izbora za predśednika, nastavio da demonstrira ignorisanje, odnosno nepoštovanje državnih simbola Crne Gore, a samim tim i Ustava države u kojoj živi i djeluje.
Nedugo potom, je, između ostalog izjavio da ne priznaje da je u Srebrenici počinjen genocid, da Srbe u Crnoj Gori može očekivati ista sudbina kao u nekadašnjoj NDH, relativizovao je do krajnjih granica akt skrnavljenja statue Ljuba Čupića, prisustvovao skupovima koji veličaju četničku ideologiju, naglasio da ne priznaje rezultate referenduma iz 2006. godine te da smatra da je potrebno krenuti u pripremu terena za organizovanje novog referenduma o državno-pravnom statusu Crne Gore i tako dalje.
Poznato je da je stav stranke kojoj pripada u potpunoj suprotnosti sa državnom politikom koja se tiče spoljnopolitičkih prioriteta – članstva Crne Gore u NATO i priključivanja EU.
Saradnju sa političkim vrhom Srbije – od koga njegova stranka dobija instrukcije kako da obesmisli i prekine put Crne Gore u EU – pravda potrebom stvaranja boljih odnosa između Srbije i Crne Gore.
Uz svesrdnu poršku tog političkog vrha njegova stranka nastoji da SPC – kao ne samo vjersku već i parapolitičku organizaciju – uvede u mnoge pore sekularne države Crne Gore.
Kovačević prima finansijske donacije u znak zahvalnosti što je ispunio ciljeve Beograda tokom „Bitke za Nikšić“, premda on kaže da je to pomoć svim građanima, implicirajući valjda da je Crna Gora, eto, nesposobna da sama, bez pomoći Srbije izgradi neki važan društveni ili privredni objekat… i tako redom…
I, konačno, ide u susjednu državu – da na odboru za dijasporu Srbije – učestvuje ne u svojstvu predstavnika nacionalnog korpusa Srba kome pripada, nego u svojstvu preśednika opštine, odnosno svih građana Nikšića, i pritom, između ostalog tvrdi da je Srbima iz Crne Gore matica – Srbija.
Stoga, znajući da je koalicionim partnerima njegove stranke, sa kojom vrše vlast u Nikšiću sve to poznato, postavljam razložno pitanje: Iz kojih razloga te političke stranke – mislim u prvom redu na Demokrate i GP URA, koje su bar po programskim načelima za poštovanje Ustava Crne Gore, njen evroatlantski put, multinacionalni i multikonfesionalni sklad, sekularnu državu, itd… pružaju potporu i podršku političkoj grupaciji okupljenoj oko DF-a, čija su programska načela u najvećoj mjeri suprotna načelima tih dviju partija?
Odgovor je, naravno, zbog učešća u vlasti. Ali, s obzirom da i Demokrate i GP URA čvrsto stoje uz DF, leži u činjenici da je učešće u vlasti očigledno uslov realizacije jednog, za njih daleko značajnijeg cilja.
Ja taj cilj prepoznajem kao njihov pokušaj, da pukim fingiranjem navedenih programskih načela, i retorikom bez pokrića kakvu su imali u izbornoj kampanji (a nastavili je i nakon nje) u saradnji sa DF-om, Crnu Goru dovedu u poziciju subjekta, zavisnog i u političkom i ekonomskom smislu – od države čije se političke strukture nikako ne mogu pomiriti sa činjenicom da je Crna Gora nezavisna država, niti sa njenom strateškom spoljnopolitičkom orjentacijom i svjetovnim karakterom Crne Gore, kao Ustavom definisane građanske, sekularne države…
Dakle, ako su, povodom svega navedenog, a i mnogo čega ne navedenog, izostale bilo kakve reakcije od postizbornih koalicionih partnera a posebno Demokrata, logično je zaključiti da su oni kao partneri na vlasti političke grupacije „Za budućnost Nikšića“, čiji je eksponent Marko
Kovačević kao predśednik opštine Nikšić, sasvim saglasni sa politikom te grupacije.
To što su Demokrate i URA – nakon izjave Kovačevića saopštili da je njima jedina matica Crna Gora, zapravo i nije reakcija, već prizemna relativizacija te izjave, koja ukazuje na njihovu neprincipijelnost. A dobro je poznato da i u njihovom rukovodstvu a vjerujem i među njihovim glasačima ima osoba koje se izjašnjavaju kao Srbi.
Jer, kada Marko Kovačević, ugroženi Srbin koji obavlja funkciju predśednika druge po veličini opštine u Crnoj Gori, sebi da za pravo, da za matičnu državu – svih onih koji se u Crnoj Gori izjašnjavaju kao Srbi – proglasi drugu državu, a to – ponavljam, učini ne kao predstavnik jednog nacionalnog korpusa, već u svojstvu predśednika svih građana opštine, onda se to ne može relativizovati.
To je naprosto nedopustivo, posebno što i istorijske činjenice govore sasvim suprotno. Poznato je, da je Crna Gora tokom proteklih vjekova bila država iz koje se stanovništvo daleko više iseljavalo, nego što je u nju pristizalo iz drugih krajeva.
Što se iseljavanja na relaciji Crna Gora – Srbija tiče, od davnina je taj proces bio daleko intenzivniji od useljavanja stanovništva iz Srbije u Crnu Goru.
Dakle, kada govorimo o onim stanovnicima Crne Gore koji se izjašnjavaju kao Srbi, jasno je da je taj etnički korpus (čija je brojnost varirala zavisno od istorijskih okolnosti) u najvećoj mjeri nastao u Crnoj Gori.
Ne ulazeći u utemeljenost takvog nacionalnog osjećaja kod jednog broja stanovnika čije je porijeklo istorijski duboko vezano za Crnu Goru, jednostavan zaključak koji se može donijeti je, da je tom etničkom korpusu matica Crna Gora, a ne Srbija.
Na drugoj strani, postoje građani Crne Gore koji su – vođeni različitim pobudama – doselili u Crnu Goru iz drugih država, naravno, i iz Srbije, i logično je da maticom smatraju državu iz koje su došli.
Poznato je, da građani koji se nacionalno izjašnjavaju kao Srbi, podržavaju ne samo navedene političke subjekte, već i neke druge partije ili koalicije.
I, sad se, tim povodom, vraćam na izjave koalicionih partnera u aktuelnoj vlasti:
Dragan Krapović iz Demokrata kaže: Nama je matica isključivo Crna Gora.
Iz GP URA saopštavaju: Ni jedna druga država ne može crnogorskom građaninu biti matica pored Crne Gore.
Marko Kovačević iz DF-a, odnosno Nove srpske demokaratije, kaže da je Srbima iz Crne Gore matica – Srbija…
Do sad su Crnogorci, od strane velikosrpskih ideologa, dijeljeni na Slavkove, Milove, Rankove, Krstove i tako dalje..
Znači li to, da se u moru podjela u Crnoj Gori, posebno između dva nacionalna entiteta – crnogorskog i srpskog, javlja novi političko-nacionalni inženjering u kome se sad Srbi dijele na Markove i Andrijine, Aleksine ili Dritanove Srbe?
Treba li uskoro očekivati da će se taj trend proširiti i na Albance, Hrvate i pripadnike drugih naroda u Crnoj Gori?
Je li to doprinos stabilnosti, i – kako demorate – kao partneri koalicije „Za budućnost Nikšića“ kažu – pomirenju Crne Gore?
Konačno, što se tiče tvrdnje predśednika Kovačevića – da je reakcija DPS-a na njegovo istupanje na Odboru za dijasporu Srbije uskraćivanje njegovih prava na slobodu govora – ona nema nikakvog utemeljenja i naprosto je riječ o zamjeni teza.
Niko njemu ni do sada nije branio da iznosi ma kakve stavove, ma kojim povodom. To mu ne može u konačnom niko ni zabraniti.
Ali se mora snositi odgovornost za izrečeno – posebno ako se time srozava dostojanstvo makar jednog građanina, ili dijela građana koje predstavlja, a posebno ako se time srozava ugled države i svakako, opštine na čijem je čelu.
A Kovačeviće je nastavio da zloupotrebljava slobodu govora, optužujući OO DPS-a Nikšić za nacifašističko djelovanje.
Ja nijesam član DPS-a, i u Klubu odbornika Evropskog tima za Nikšić sam ne samo zato što podržavam politiku te stranke, i – po programskim načelima – njoj bliske partije, već i zbog toga što taj klub čine časni ljudi, osobe od integriteta i ugledni građani, kod kojih ni u kakvom obliku nijesam prepoznao bilo kakav nacizam ili fašizam.
Dakle, ako ih podržavam, zaključujem da se kvalifikacija „nacifašista“ koju je izrekao Kovačević, odnosi i na mene.
Koliko istine ima u tome, neka svjedoče svi koji i mene, i članove Kluba odbornika „Evropskog tima za Crnu Goru“ poznaju i u Nikšiću i u Crnoj Gori.
A riječ je o uvredi dostojanstva i časti, koja se konačno odnosi i na sve one koji su podržali i dalje podržavaju politiku DPS-a i njegovog OO u Nikšiću.
Konačno, ne očekujem – kao ni do sada, da će koalicioni partneri partije kojoj Kovačević pripada (a to su preventivno i ranije najavili) prihvatiti predlog za njegovo razrješenje. Jer, jedino u čemu su principijelni, jeste njihova neprincipijelnost.
Dragoljub Čarli Ilić, odbornik „Evropskog tima za Nikšić“ u SO Nikšić
