Završila se neslavna opoziciona odiseja bojkota Skupštine i pokazalo se da je opozicija promašena. Kontinuirano je demonstrirala opasan politički amaterizam i neozbiljnost. To su građani žestoko kaznili na izborima, jer građani ne žele da takvi vladaju državom. DPS i vladajuća koalicija su spektakularno trijumfovali nad opozicijom. Presjednički i serija lokalnih izbora su pokazali šta građani misle o politici i liderima vlasti i opozicije. No, činjenica je i to da je opozicija jednako poražena i od DPS-a i od realnosti. Ako se sagleda opoziciona politička borba u periodu bojkota onda je glavni zaključak da se opozicija svo vrijeme najviše borila protiv realnosti i, naravno, izgubila. Do skoro su bili uzaludni i pokušaji stranih faktora da ih vrate u realnost.
DF uz još nekolike partije ne samo da ne priznaje rezultate izbora iz 2016. godine, nego ne priznaje ni rezultate referenduma iz 2006. i jedini su politički subjekat na planeti koji u ovoj oblasti ratuje protiv realnosti. To je mjera i pokazatelj duboke promašenosti većinske opozicije u Crnoj Gori. Ako ima primjera za dosljednu nerealnu politiku onda je to DF. Bore za vlast u državi čiju nezavisnost uporno ne priznaju, i uz to ne priznaju ni većinsku crnogorsku naciju ni njen identitet. Zato je logično što su doživjeli niz poraza od crnogorske realnosti, a zbog toga su ostavljeni i od ruskih pokrovitelja, jer oni, iako su opasni, shvataju šta je realnost. Osim po političkom nadrealizmu DF je u ovom periodu bio prepoznatljiv po vulgarnosti i radikalizmu, pokazujući da je spreman da na svaki način uništi ne samo vlast nego i Crnu Goru. Takav radikalizam i mržnja prema, bar načelno, sopstvenoj državi nijesu zabilježeni u modernoj istoriji. Osnova, smisao i cilj ideologije DF-a je brutalno i primitivno kleročetništvo koje je nametnula NSD, a prihvatile ostale članice DF-a. To je najopasnija nadrealna sfera djelovanja DF-a. Četništvo u Crnoj Gori nije bilo dominantno ni tokom Drugog svjetskog rata, a ne da bude ideologija za XXI vijek. Ta ideologija bi razorila građansko društvo, što ubjedljiva većina građana ne želi. DF se ne može osloboditi od ovih nadrealnih i opasnih radikalizama jer je to razlog njegovog postojanja. Zato mu je predvidljiva sudbina učmale i marginalne ultradesnice.
Najveća novina u opoziciji je formiranje koalicije Demokrata i URA-e koja se bori za primat u opoziciji. Osim površnog efekta podmlađivanja ova koalicija nema drugog kvaliteta. Lideri ove koalicije smatraju da je dovoljno obući odijelo, biti drzak galamdžija, do besvijesti ponavljati par ofucanih demagoških fraza i da se tako postaje ozbiljan političar. Građani su prepoznali i kaznili suštinsku prazninu ove koalicije. Ozbiljan političar se prepoznaje po staloženosti, znanju i sposobnosti, a ne po cirkusantskom nastupu. Teško da iko može da navede u čemu su lideri ove koalicije bili profesionalno uspješni i gdje su demonstrirali stručno znanje. Ni najbliži saradnici ne znaju koje su profesije ovih lidera i u čemu su se dokazali. U čemu su stručni magistar Bečić i doktorand Abazović? Kombinacija neznanja, neozbiljnosti i sirove ambicije da se vlada državom može da proizvede samo opasan diletantizam, što ovi lideri konstantno pokazuju a njihove partije to dokazuju u vršenju vlasti u nekolike opštine. Zato ova koalicija takođe vodi rat protiv realnosti, jer im građani ubjedljivo poručuju da za vođenje države nijesu dovoljni mladi demagozi, već da treba dosta znanja i vještine u tom poslu. Dok to nauče i dokažu da su sposobni za taj posao i oni će dobijati poraze od crnogorske stvarnosti. Ostale opozicione partije: tri frakcije DEMOS-a, tri frakcije SNP-a i deklasirani SDP-e nemaju snage ni da u svojim partijama zavedu red, a ne da uređuju državnu realnost. Predsjednik SNP-a ne može da utiče na svoje poslanike, predsjednik DEMOS-a faktički nema ni partiju ni poslanike, a predsjednika SDP-a je nadigrala do juče gotovo anonimna saradnica.
Opozicija i njeni lideri nemaju snage da se suoče sa realnošću, tako da im puki povratak u Skupštinu neće donijeti suštinski boljitak. Nadrealni politički programi i nerealne lične ambicije su i dalje glavni problemi opozicije. Promjene moraju biti korjenite, ali je to malo vjerovatno. Predvidljivo je da će promjene simulirati kroz radikalne i nepristojne nastupe u Skupštini, prebacivanje odgovornosti i postavljanje uslova DPS-u za veću transparentnost i kontrolu izbornog procesa. DPS-u to odgovora i bez zahtjeva opozicije, jer proporcionalno rastu demokratije raste i moć DPS-a. Sve dok su zarobljenici pogrešnih politika, ideologija, kadrovskih rješenja i diletantskog odnosa prema građanima, opozicione partije nijesu izazov za DPS. Ovakva opozicija je garant uspjeha DPS-a i takva opozicija je dobra za dugotrajnost vlasti, ali štetu nanosi bržem demokratskom razvoju i opozicionim biračima. S druge strane, najveći izazov DPS-a su brzina i kvalitet realizacije sopstvenog programa. Formula budućeg uspjeha DPS-a je u tome da radi kao da naspram sebe ima najkvalitetniju opoziciju. Rezultati koji se postižu u ekonomiji i politici govore da se DPS kreće prema toj formuli. No, evidentni su i nedostaci, pa DPS mora brže i bolje, jer je ovo najgora opoziciona faza.
Dr. Dragutin Papović, poslanik DPS u Skupštini Crne Gore
