Sastao se juče vrh Demokrata da mi odgovori. Udružili su svu svoju pamet i ništa drugo nijesu smislili nego da providno plagiraju moju ideju. To je očekivano ako se zna da im je najveće intelektualno dostignuće neautentični magistarski rad o nekom korporativnom kapitalu. Na kraju su sastavili prostačko saopštenje – sliku i priliku njihove partije.
Demokrate nijesu osporile ni jednu moju konstataciju o njihovoj politici, već su samo citirali dio iz jednog mog teksta koji govori o srpstvu Crnogoraca u XIX vijeku. S obzirom na to da je taj citat naveden kako bi problematizovali moje „crnogorstvo, državnost i suverenost“ smatram da je umjesno da to pojasnim. O srpstvu Crnogoraca u XIX vijeku postoje brojni dokazi i ja sam, kao istoričar, samo ukazao na to. To je bilo najviše naglašeno u periodu vladavine knjaza/kralja Nikole. Crnogorci su spoznali suštinu srpstva tek kada su čuli odluke Podgoričke skupštine. Uvidjeli su da sa onima koji su im podmuklo ukinuli državu, koji su ih potom progonili, ubijali i palili kuće ne mogu u istu naciju. Zbog toga je i kralj Nikola odbacio srpstvo i krajem 1918. godine poručio: „Crna Gora je Crnogoraca!“ Srbija je kralju Nikoli nudila novac da se odrekne prestola i da se odrekne crnogorstva, ali to nije prihvatio, već je umro kao Crnogorac-beskućnik. Dinastija Petrović-Njegoš je detronizovana, Crna Gora je anektirana, autokefalna Crnogorska crkva je ukinuta, srpske okupacione trupe i domaći janjičari-bjelaši su harali Crnom Gorom, a Crnogorci su morali u višedecenijsku borbu za svoju državu i naciju.
Nekolike državotvorne politike su tokom XX i početkom XXI vijeka uložile svo znanje i trud da se, prije svega, isprave domaće greške koje su dovele do Podgoričke skupštine. Državnost je obnovljena 1945, a nezavisnost 2006. godine. Stvorene su institucije i postignuta je ekonomska samostalnost. Crnogorska nacija se emancipovala. Ostale nacije su dobile ravnopravan položaj kroz koncept građanske države. DPS je bio glavna politička sila koja je u finalu ostvarila ove ogromne istorijske uspjehe. S druge strane, Demokrate i slični hoće da to sruše i da Crnu Goru vrate u osvit 1918. godine. Hoće da Crnu Goru dovedu na novu Podgoričku skupštinu.
DPS ne vodi antisrpsku, već antibjelašku i antičetničku politiku. Bjelaška i četnička ideologija su antidržavne i anticivilizacijske. DPS se bori protiv ovih ideologija i cilj je da se i građanima Srbima ukaže na pogubnost tih ideologija. Te ideologije prizivaju zlo drugim nacijama i vjerama, a na kraju, što je dokazano više puta, donesu zlo i srpskoj naciji koju navodno predstavljaju. Ove ideologije nijesu nužne za postojanje srpskog identiteta. Naprotiv. One su samo teret srpskoj naciji.
U trodecenijskoj politici DPS-a bilo je grešaka i o tim greškama se nije ćutalo. Za svaku grešku je prihvaćena odgovornost, upućeno je izvinjenje i urađena je popravka. Tako rade ozbiljni političari i ozbiljne partije. DPS je usvojio Rezoluciju kojom je osuđena Podgorička skupština, a Demokrate i slični organizuju proslave Podgoričke skupštine. DPS je usvojio Zakon o dinastiji Petrović-Njegoš i afirmisao njeno pozitivno državno nasljeđe, a Demokrate i ostali slave datum kada je ova dinastija detronizovana uz ciničnu laž da se tako brani tradicionalna Crna Gora. DPS štiti i promoviše antifašizam, a Demokrate i slični se kite četničkom ideologijom. DPS beskompromisno čuva međuvjerski i međunacionalni sklad, a Demokrate i slični promovišu ideologiju koja je 90-ih dovela do genocida. DPS je bio i ostao presudna snaga u obnovi i odbrani crnogorske nezavisnosti. S druge strane je politika Demokrata i sličnih koju je najbolje opisao Zdravko Krivokapić: Da su se oni pitali Crne Gore ne bi bilo. Danas se pitaju i zato udarnički sprovode antidržavnu politiku. Bore se da nema ni Crne Gore ni Crnogoraca. Dok DPS poručuje da je Crna Gora vječna, Demokrate kažu da će bolnica u Meljinama nadživjeti Crnu Goru. Eto „crnogorstva“ Demokrata!
Dragutin Papović, poslanik DPS-a u Skupštini Crne Gore
