Od početka ove opozicione agonije, koja traje već punih godinu dana, opozicija manipulativno zamjenjuje teze. Dakle, ne priznavanje izbora – ne postoji, jer su verifikacijom svojih mandata i uživanjem svih privilegija, opozicionari priznali Skupštinu i izbore. Bojkot opozicije – ne postoji, jer se veći dio opozicionih poslanika, našao u poslaničkim klupama, učestvovao u raspravi i glasao na sjednicama Parlamenta Crne Gore.
Ono čemu svjedočimo od početka je puko ne priznavanje obaveza koje proističu iz poslaničkog mandata što je krajnje neodgovorno prema građanima koji su ih birali. Jasno je da takozvani bojkot opoziciji služi kao sredstvo za pripremu narednih izbornih ciklusa.
Parcijalni prekid bojkota opozicije, nekozistentni stavovi koji dolaze iz njihovih redova po pitanju predsjedničkih izbora, konfuzne izjave i soliranja pojedinih njihovih predstavnika, pokazuju krajnju polarizaciju i totalnu krizu u opozicionom taboru. Stiče se utisak da ne postoji nijedna tema oko koje mogu postići konsenzus.
Pravo pitanje je kako bi, ako bi im zapalo da o nečemu zajednički odlučuju, to u praksi radili. Da li onako kao što rade u Kotoru i Budvi? Takav način funkcionisanja zasnovan na ucjenama i podjeli plijena, garantuje političku i ekonomsku nestabilnost. To je sastav koji okuplja antidržavne elemente sa jedne strane i do juče zaklete suvereniste sa druge strane, koji rukovodeće pozicije daju trećima za koje još uvijek niko ne zna šta su i ko su, a jedino što je svima jasno da su do krajnje mjere neiskusni, zlonamjerni i nekompetentni.
Nikola Rakočević, poslanik Demokratske partije socijalista u Skupštini Crne Gore
